Ο μύθος
Η ιστορία της Lazy Wolf Nano Brewery
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα σύμπαν όχι και τόσο παράλληλο, ζούσαν δύο φίλοι που λάτρευαν την πεζοπορία. Όποτε έβρισκαν λίγο χρόνο, οργάνωναν εκδρομές, όπου πήγαιναν για να μαζέψουν βότανα, μανιτάρια και ότι άλλο προσφέρει η φύση απλόχερα, να τραβήξουν φωτογραφίες και να γεμίσουν τα πνευμόνια τους με καθαρό οξυγόνο.
Κάθε φορά ήθελαν να πηγαίνουν σε καινούρια μέρη, και να βλέπουν κάτι διαφορετικό. Αφηρημένοι πολλές φορές χάνονταν μέσα στα δάση, και επιστρέφαν μετά από μέρες ολόκληρες.
Ένα πρωί λοιπόν, έφυγαν για μια μεγάλη βόλτα στο δάσος, φορτωμένοι με τα σακίδιά τους στην πλάτη. Είχαν γεμίσει τα παγούρια τους νερό, τα σακίδιά τους με φαγητό και ξεκίνησαν για να χαθούν όπως πάντα στο άγνωστο. Η μέρα έφυγε και σιγά σιγά η νύχτα ήρθε να πάρει τη θέση της. Κρυμμένοι μέσα στο πυκνό δάσος με τις παχιές σκιές έχασαν την αίσθηση του χρόνου και βρέθηκαν να τριγυρίζουν τα μεσάνυχτα στο άγνωστο, χωρίς να ξέρουν πώς να επιστρέψουν.
Έστησαν λοιπόν τις σκηνές τους για να διανυκτερεύσουν, ελπίζοντας πως το επόμενο πρωί, ξεκούραστοι θα βρουν το δρόμο τους. Όλο αυτό ήταν κάτι συνηθισμένο για τις εκδρομές τους, εκείνο το βράδυ όμως, έμελλε να γίνει κάτι διαφορετικό…
Ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι ανέβηκε στον ουρανό και μία χορωδία από ουρλιαχτά λύκων γέμισε τον αέρα, σκεπάζοντας το θρόισμα των φύλλων που μέχρι τότε ήταν ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν. Ανήσυχοι οι δύο φίλοι βγήκαν έξω από τις σκηνές τους προσπαθώντας να διακρίνουν από πού ερχόνταν οι κραυγές. Λίγες στιγμές αργότερα, διέκριναν ένα κοπάδι λύκων να έχει περικυκλώσει τις σκηνές τους και ακριβώς μπροστά τους έναν πολύ μεγάλο λύκο, σε μέγεθος και ηλικία, να τους πλησιάζει, όχι και τόσο βιαστικά είναι η αλήθεια.
Ο λύκος αυτός δεν έμοιαζε με τους υπόλοιπους που είχαν δει. Ήταν ντυμένος με χοντρό παλτό και φορούσε τραγιάσκα, αλλά κάτω από την περιποιημένη εμφάνισή του κρύβονταν δόντια κοφτερά και ένα μεγάλο στόμα.
Το αίμα των φίλων πάγωσε, καθώς ήταν εμφανές ότι δεν θα μπορούσαν να δελεάσουν την πεινασμένη αγέλη με τα βότανα και τα μανιτάρια που είχαν στις τσάντες τους. Ίσως μπορούσαν απλά να τα προσφέρουν για σαλάτα και ορεκτικό σε ένα γεύμα που μάλλον θα είχαν οι ίδιοι τον κεντρικό ρόλο…
Ο όχι και τόσο δραστήριος αλλά τρομακτικά μεγάλος λύκος, πλησίασε κοντά τους και τους μύρισε, όπως μυρίζει ένας νεόπλουτος το χείλος του ποτηριού του πριν πιει την πρώτη γουλιά από το πανάκριβο Château Cheval Blanc που μόλις άνοιξε ο σομελιέ.
Είχε περάσει καιρός από τότε που κατασκήνωσαν άνθρωποι στο δάσος του και είχε πια ξεχάσει τη γεύση τους τελείως. Θυμόταν μόνο ότι κάποτε σε μία αντίστοιχη περίπτωση είχε απολαύσει ένα από τα καλύτερα γεύματά του.
«Ετοιμάστε τη φωτιά!» φώναξε στους άλλους λύκους. «Ετοιμαστείτε να δοκιμάσετε κάτι πολύ νόστιμο!»
«Περίμενε!» φώναξε με όσο θάρρος του είχε μείνει ο ένας από τους 2 κατασκηνωτές.
«Πολύ νόστιμο είπες; Πώς ξέρεις ότι εμείς φτιάχνουμε τις νοστιμότερες γεύσεις στη γη;»
«Τί λες ρε;» Του ψιθύρισε ο άλλος. «Εσύ μόνο τα ρωξάκια πετυχαίνεις»
«Μπλοφάρω, σκέφτεσαι κάτι καλύτερο; Αν είναι πες το τώρα» Συνέχισε ψιθυριστά ο πρώτος.
Ο όχι και τόσο δραστήριος αλλά τρομακτικά μεγάλος λύκος, κοίταξε απορημένα. «Αν όντως μπορείτε και φτιάχνετε τις καλύτερες γεύσεις στη γη, θα ετοιμάσετε κάτι για εμένα. Ένα ρόφημα ας πούμε για να συνοδέψω το φαγητό μου. Και αν είναι το πιο νόστιμο που έχω δοκιμάσει ποτέ ίσως σας αφήσω να ζήσετε. Έχω άλλωστε και γιουβαρλάκια της μαμάς λύκαινας στο σπίτι. Προσέξτε όμως γιατί έχω δοκιμάσει πάνω από ένα εκατομμύριο ποτά και κρατάω βάση δεδομένων. Αν δεν είναι το καλύτερο, θα βάλω τα γιουβαρλάκια στην κατάψυξη και εσάς στο πιάτο».
Οι δύο φίλοι γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους, κλείστηκαν στις σκηνές και άρχισαν να πετούν σε ένα σκεύος, ό,τι υλικά τους κατέβαιναν στο μυαλό. Νερό, βύνη, λυκίσκο, διάφορα βότανα, εκχυλίσματα και ποιος ξέρει τί άλλο. Σφράγισαν το δοχείο και για να κερδίσουν χρόνο είπαν ότι θα πρέπει να μείνει καιρό κλειστό για να δράσει η μαγιά. Κάθε τόσο αυτοσχεδίαζαν, φιλτράροντας συσκευάζοντας και με όποιο άλλο τρόπο τους περνούσε από το μυαλό μήπως και μέχρι τότε περνούσε κάποιος, τους έβρισκε και τους έσωζε.
Και ενώ οι μέρες περάσανε και δεν τους αναζήτησε κανείς και τόσο φανατικά, η υπομονή του όχι και τόσο δραστήριου αλλά τρομακτικά μεγάλου λύκου άρχισε να εξαντλείται. Μόνο η τεμπελιά του πια κρατούσε ζωντανούς τους κατασκηνωτές καθώς κάθε μέρα που περνούσε ανέβαλλε το μοιραίο για την επόμενη. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να μάθει αν αυτοί οι δύο έλεγαν αλήθεια ή θα πλήρωναν το ψέμα με τη ζωή τους.
Σιωπηλοί οι δύο ταξιδιώτες, αποσύρθηκαν στις σκηνές τους για να προσευχηθούν, μήπως γίνει κανένα θαύμα. Μιας και δεν είχαν τίποτα που να μοιάζει με εικόνισμα μαζί τους, ο ένας έβγαλε από το σακίδιό του ένα μικρό αγαλματάκι, που είχε αγοράσει ο θείος του σε ένα ταξίδι στο Ιράκ και του το είχε κάνει δώρο. Ήταν ένα άγαλμα της θεάς Νινκάσι, της θεότητας της μπύρας, στην αρχαία Μεσοποταμία.
Την ώρα της προσευχής, μία κρύα αύρα διαπέρασε τα σώματά τους και ένα φως σαν να κρύφτηκε μέσα στο δοχείο που ετοιμάζονταν να προσφέρουν στους επίδοξους θύτες τους. Μπορεί και να ήταν ιδέα τους, αλλά λίγο πριν το τέλος, τί σημασία είχε…
Αφού προσευχήθηκαν, βγήκαν από τις σκηνές τους και προσέφεραν στη λυκοπαρέα το δημιούργημά τους. Άνοιξαν το καπάκι και ένας πλούσιος αφρός μαζί με ένα μαγικό άρωμα βγήκαν από μέσα.
Από μία καθαρά διαβολική σύμπτωση, ΕΙΧΑΝ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!! Η γεύση της ήταν τόσο μαγική που όποιος δοκίμαζε ένιωθε τέτοια ευφορία που δεν τον ένοιαζε πια τίποτα άλλο.
Ο όχι και τόσο δραστήριος αλλά τρομακτικά μεγάλος λύκος, έχωσε το κεφάλι μέσα στο δοχείο και έπινε χωρίς σταματημό. Οι υπόλοιποι λύκοι σπρώχνονταν για να δοκιμάσουν σε βαθμό που κανένας δε νοιαζόταν πια για τους ταξιδιώτες.
Εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, οι δύο ταξιδιώτες έφυγαν τρέχοντας μακριά και δεν κοίταξαν ξανά πίσω.
Η περιπέτεια αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό τους. Εκείνο όμως που δεν έμεινε είναι η συνταγή της μπύρας… Της πιο νόστιμης μπύρας στον κόσμο που είχαν φτιάξει στην τύχη!
Καλή απόλαυση…
